اصفهان، همه حیثیت و هنرماست

این برنامه، که با اجرای سعید بیابانکی شاعر برجسته کشور آغاز شد و این شاعر اصفهانی در هنگام اجرا با خواندن اشعار مختلف به معرفی کتب شعرا به حاضران پرداخت. 

 

برای معرفی سید عبدالحمید ضیایی، اولین میهمان برنامه کتاب«نامه ای به ایلیا» به قلم این مدرس فلسفه را معرفی کرد و چند اثر از او با نام های «در تناسخ کلمات»، «لیلی های لیبرال»، «همین معجزه های معمولی»، «در غیاب عقل»، «عاشقانه های یک یاغی» و ... نیز نام برد. ضیایی با معرفی بیابانکی و تشویق های حاضران بر روی سن قرار گرفت و این چنین گفت: سلام به اصفهان زیبا و اصفهانی های عزیز. خوشحالم که مقدمه سفر من به این شهر ادب دوست فراهم شد. اصفهان برای من شهر رویاهای دور و خاطره هایی تازه است. شهر زیبایی و شکوه و شیدایی، شهر هنرمندان و شاعران و شهیدان بزرگ. به خود می بالم که شاعرانی را می بینم که به زیبایی در اصفهان هنرآفرینی می کنند. امسال من داور شعر بودم و شعرهایی بسیار زیبایی از شاعران این شهر به دست من رسید و من به شما تبریک می گویم و به مسئولان حوزه هنری این شهر که در این بالیدن نقش مهمی داشتند.

 

وی ادامه داد: من معلم فلسفه هستم و در فلسفه موضوعی به نام فهم هنری داریم. در طول تاریخ، شاعران و فیلسوفان با هم درگیری های بسیاری داشتند، از افلاطون گرفته که شاعران را از آرمان شهرش بیرون کرد تا مولانا که با انواع دشنام‌ها فیلسوفان را نواخته است و ساده‌ترین فحش او این شعر است که «پای استدلالیان چوبین بود/ پای چوبین سخت بی‌تمکین بود» و البته به مولانا نقد کرده‌اند که همین شعر هم قیاس نوع دوم و استدلال است.

 

فلسفه از دو جهت با ادبیات در ارتباط بوده است. فیلسوفان به عنوان سرچشمه، ادبیات را منبع الهام قرار می دادند تا ایده‌های فلسفی‌شان را پرورش دهند و ارائه کنند و ادبا نیز بعد از این که ایده‌هایشان را می‌گرفتند، آثار خود را به شکل رساله‌هایی در قالب ادبیات ارائه می کردند. افلاطون شاعران را از مدینه فاضله اش بیرون کرد اما هر جا در فلسفه اوج گرفته، جاهایی بوده که به شعر نزدیک شده و ادبی صحبت کرده است.

 

به گفته او باید دید در فرایند یک اثر هنری و شعر چه عواملی نقش دارند. چه موضوعی باعث می شود که فهم هنری متفاوت شود.

 

ضیایی هرمونتیک علم را یکی از عوامل فهم هنری دانست و تصریح کرد: ذائقه هنری یکی دیگر از عواملی است که شعر یا هر اثر هنری باید به مذاق افراد خوش آید.

 

او در پایان سخنانش دو غزل خواند که یکی از آنها با این مضمون آغاز شد.«در باد ورق می خورد این دفتر خالی/  این غفلت محشور به تقویم جلالی/ هر جا بگریزم غم تو زودتر آنجاست/ از گریه پرم ای همه جا جای تو خالی.»

 

در ادامه این برنامه مرتضی امیری‌اسفندقه از استادان شعر و از شاعران آئینی کشور با دعوت بیابانکی به عنوان مهمان دوم برنامه به جایگاه خوانده شد. بیابانکی از او به عنوان بهترین شاعران آئینی و معلم یاد کرد و او را دوست صمیمی خود خطاب کرد.

 

امیری‌اسفندقه گفت: من مادرم اصفهانی و پدرم کرمانی است. با این حرف بیابانکی گفت: او را بیشتر تشویق کنید. 

 

درادامه امیری‌اسفندقه بیان کرد: هر کجا سعید بیابانکی هست من خوشحالم. بیابانکی شعر مجسم است.

 

او گفت: دنیای بدون اصفهان، دنیای زشت و تاریکی است. اصفهان همه حیثیت و هنرماست.

 

این شاعر آئینی در ادامه خاطرات لحظه های پیش از مرگ استاد شکوهی را بیان کرد و غزلی با این مضمون در رثای او خواند.« شاعر نداشت فرصت نه نیست بود و نه هست/ چشمان مهربان را تا می گشود، می بست.»

 

در این برنامه از کتاب رمان «لیلو» نوشته محمدرضا آریان فر و کتاب «نذرسقا» نوشته نعیمه امامی باحضور نویسنده آنها ودکتر مهدی احمدی فر رئیس حوزه هنری استان اصفهان وشعرای مهمان ،رونمایی شد و بسیاری از شاعران آئینی اصفهان شعرخوانی کردند.

پایان بخش این برنامه نیز شعری در خصوص شعارسال بود که مهدی جهاندار با موضوع «حمایت از کالای ایرانی» قرائت کرد.